Diğerkâmlığın Zorluğu

Kimi insanların bana karşı tepkilerini ve hislerini tuhaf buluyorum. “Hocam, sen de her şeye muhalifsin, yok mu güzel bir şeyler ülkemizde?” diyorlar. 

Kimileri yüzüme söylüyor, kimileri de gıyabımda “Aksi adamın birisi, bu felsefeciler de zor insanlar” diye söylenip durmakla meşguller.

Halbuki benim tuzum kuru, eşinden dayak yiyip sokağa atılan kadın ben değilim, tecavüze uğrayanlar benim çocuğum değil, asgari ücretle çalışıp taşeron patrona ezilen ben değilim, çocukları yurtlarda yanan babalardan biri değilim, hunharca cinayete maruz kalıp bedeni dereye atılan 7 yaşındaki kızın babası da değilim, kocası tarafından av tüfeğiyle öldürülen kadın benim kız kardeşim değildi, madde bağımlısı bir evladım yok, intihar eden bir akrabam da yok, kimse köpeğimi zehirlemedi. Düşmanlarım yok, dostlarım çok.

Oğlum askerlik yaparken cenazesi gelmedi, kızım bir iş hanının 20. katından atılarak öldürülmedi, belediye gecekondumu başıma yıkmadı, kurtlar kuzularımı yemedi, hastanede rehin kalmadım hiç, engelli bir yakınım yok, başkalarına göre şeker gibi bir hayatım var aslında.

Fakat bu acıların hepsi benimdi, sizin dünyadan haberiniz yok.